Losy pewnego trójnerkowca

Cześć!
W głowie młodego człowieka roi się od licznych pomysłów, w jaki sposób chciałby podbić świat, coś zmienić, pozostawić po sobie ślad. Cieszę się, że pomimo upływających lat mam nadal nie tylko baby face, ale również młodzieńczy umysł i idącą za tym chęć posiadania wpływu na otaczającą mnie rzeczywistość.

Pomysł na tego bloga kiełkował we mnie od kilku miesięcy i tak od natłoku myśli przeszłam do cichego dzielenia się tym pomysłem z najbliższymi, robieniem researchu i porządkowaniem tego tematu w głowie, aż do momentu kiedy tworzę pierwszy wpis. Chwilę po tym jak w listopadzie moje życie musiało przejść reorganizację natrafiłam na wywiad z kobietą, która była w sytuacji podobnej do mojej. Niestety nie mogę powiedzieć, że po zapoznaniu się z treścią wywiadu moje życie odwróciło się o 180 stopni i wszystkie trudności przestały mieć znaczenie, ale pokazał mi on inną perspektywę. Możliwość zobaczenia, że inna osoba poradziła sobie z trudnościami jakie wówczas przeżywałam, przyniosła mi dużo spokoju. Przez następne tygodnie dużo myślałam o tym jak na mnie wpłynęła przeczytana rozmowa. W tym czasie często przewijała mi się przez głowę myśl jak duże znaczenie może mieć zapoznanie się z cudzą perspektywą, osoby w podobnej sytuacji.

Wtedy po raz pierwszy pomyślałam, że moja historia może mieć znaczenie. Historia dziewczyny, która wywijała jako dzieciak na parkiecie, która później przez ponad 6 lat nie widziała świata poza siatkówką, która zadaniowo w okresie nastoletniego buntu stała się zbuntowaną nastolatką. Dziewczyny, która była zagubiona i szukała rozwiązania na studiach psychologicznych, aż do (niewiele większej), ale już trochę starszej dziewczyny która zaczęła powoli sobie układać w głowie od nowa, broni w tym roku tytuł magistra z psychologii i która jest bardzo szczęśliwa. W tle tego wszystkiego byłam również przez ponad 18 lat po przeszczepie nerki, a od listopada ubiegłego roku jestem w trakcie dializoterapii, gdzie w najbliższym czasie będę mogła rozpocząć kwalifikację do kolejnej transplantacji. Uświadomiłam sobie, że nie ma lepszego eksperta w tej dziedzinie, od osoby która od 23 lat codziennie jest związana z tematem życia po przeszczepie. Na przykładzie swojej historii chciałabym pokazać osobom w podobnej sytuacji- to co od małego uczyli mnie moi rodzice- że choroba pomimo tego że jest sama w sobie nieuleczalna, to nie jest wyrokiem. Nasza rzeczywistość zawsze będzie się różnić od osób, które nie są dotknięte tą przypadłością, ale jednocześnie można traktować tą sytuację jako tło w naszym życiu. Tło, z którym zawsze będziemy rozpoczynać i kończyć dzień. Tylko, że pomiędzy tym jest jeszcze dużo czasu, który można (a nawet trzeba!) dobrze spożytkować 🙂

Drugą grupą odbiorców, do których chciałabym kierować tego bloga, są osoby które nigdy nie miały styczności z szeroko pojętym tematem transplantacji. Zwłaszcza teraz kiedy jestem w trakcie dializoterapii, widzę jak wiele rzeczy które dla mnie są oczywiste u innych (nawet tych, którzy znają moją sytuację od wielu lat) są niezrozumiałe czy też po prostu nieznane. Bycie pewnego rodzaju buforem pomiędzy osobami, które mają styczność z chorobą na co dzień, a osobami które tej styczności w ogóle nie mają, daje przestrzeń do rozmowy na temat dawstwa organów. Doświadczenia, w tym temacie pokazały mi że jest o czym rozmawiać 😉

Na koniec chciałabym się zapoznać z Waszymi odczuciami co do wyżej zamieszczonej treści. Czy udaje Wam się połączyć dializy, czy też wieczne łykanie leków i kontrole lekarskie z innymi czynnościami? Rozmawialiście ze swoimi bliskimi o Waszym stosunku do dawstwa organów? Mam nadzieję, że zachęciłam Was do refleksji 🙂

Dziękuje, że mogłam się tym z Wami podzielić,
Olahola xo